کد مطلب:163188 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:231
روز حسین
محرم 1373
شب اول
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائك و اناخت برحلك لا یوم كیومك یا اباعبدالله [1] .
روز حسین علیه السلام مانند ندارد و بی مانندی و بركت عزیز این روز در حجم مصیبت و عظمت مصیبت نیست كه ما می بینیم در این سال های نزدیك و دور چگونه بزرگانی مثل مرحوم شیخ جعفر شوشتری و یا مرحوم آیتی و یا تربتی و یا راشد و یا مطهری و دیگران و دیگران، از بركات این روز دل هایی را زنده كرده اند وبرای تمامی روزهای صبر و استقامت، مبارزه و جهاد، و مصیبت و بلاء و شهادت و تسلیم، و رضا و فناء از روز حسین علیه السلام الگو گرفته اند و نشان آورده اند.
با این توجه باید ببینیم كه روز حسین علیه السلام برای امروز ما كه روز انتظار و استقامت و تهیه و توطئه است، چه الگویی دارد، كه در روایت آمده: «یوطئون للمهدی سلطانه». [2] .
در این روزها كه روزهای شبهه و وسوسه و جذبه ها و فتنه ها، و ترس و هراس و
سرگردانی و دربدری و سر به دامان گذاشتن و بر هر دری كوبیدن است، چگونه از حسین علیه السلام الگو بگیریم و از یاران او كه به محل امن رسیدند و مركب خواباندند، و با این دو خصوصیت: «حلت بفنائك و اناخت برحلك»، [3] سزاوار سلام خدا و سلام انبیاء و سلام ملائكه و سلام اولیاء او شدند كه؛ علیكم منا جمیعا سلام الله ابدا ما بقیت و بقی اللیل و النهار... [4] .
همان طور كه بارها مطرح شده باید در تاریخ هم با نگاه تطبیق داخل شد تا عبرت گرفت و به بصیرت رسید وگرنه فقط سرگرمی و اشتغال است و تعجب و سردرگمی كه شبهه آن قدر سنگین است كه می بینیم كسانی را كه نامه نوشته بودند و با مسلم بیعت كرده بودند و با او نماز گزارده بودند، آن قدر امان نداد كه تا صبح كنند و همان شبانه مسلم را رها كردند و كوچه های كوفه را بر تنهایی و غربت مسلم و بر قساوت و بی وفایی خود شاهد گذاشتند.
آیا روزهای ما همین خصوصیت شبهه و تردد و بازگشت و بریدگی و سرگردانی و ترس و هراس و وادادگی به هر كس و ناكس را با خود ندارد؟
ما می بینیم كه چگونه مردان راه نشستند و بازگشتند و خود فروخته سر بر هر دامانی گذاشتند و با هر طاغوت و پفیوزی پیمان بستند و به حكومت خدا و محمد صلی لله علیه وآله و علی علیه السلام پشت كردند و از زندگی و مرگ محمدی گریختند.
همان طور كه وحشت از لشكر شام و طمع گندم ری و فریب و نیرنگ ابن زیاد،
خیلی ها را در تاریخ از حسین علیه السلام و عاشورا و كربلا جدا كرد و از بركت روز حسین علیه السلام محروم گرداند.
وحشت از قدرت و ابر قدرت امروز كه نظم نوین را فریاد می زند و قدرت و صنعت و علم و ثروت و رفاه و لذت را یدك می كشد و از تمامی راه های تبلیغی و رسانه های جهانی و ماهواره های مسلط و تصویرهای مسموم بهره می برد، وحشت و طمع از این قدرت ها و وادادگی در برابر آن ها و سر نهادن بر فرمان آن ها و بریدن از دین و از حسین زمان و ولی عصر (عج)، از وحشت اهل كوفه كم ندارد.
و راستی كه بركت روز حسین علیه السلام می تواند، ما را به بیداری بكشاند و با یارانی كه در محصاره افتاده اند و انتظارهاشان به ناامیدی رسید و هیچ كس به یاری آن ها نشتافت تا آن جا كه در روز تاسوعا دوست و دشمن تنهایی را باور كرد و دشمن تصمیم به تمام كردن كار گرفت، با یارانی كه بدون انتظار نتیجه و با یقین به شكست این گونه استوار ماندند، با این یاران و اصحاب حسین علیه السلام به مقایسه بكشاند.
ما می بینیم كه آن ها در محاصره و ضعف بدون امید به نصرتی و ناصری و بدون انظتار نتیجه و چشم داشت از پیروزی و مزد و سپاس و ستایشی اقدام كردند و بر یكدیگر سبقت گرفتند...
و در این طرف می بینیم كه ما در برابر ولی عصر و امام زمان (عج) از یاد او غافل و از مشكلات مبارزه و رنج های او فارغ هستیم و در میان اشتغالات شلوغ و
لهو و لعب های خودمان برای او جایی نگذاشته ایم و اقدامی نمی كنیم و هزار توجیه داریم و دستاویز بدی های افراد و بی اعتنایی دوستان را و یا خوبی حریفان و نظم و انضباط و قدرت و سرعت و صنعت و ثروت و رفاه و سرخوشی های بی امانشان را داریم.
این نكات معلوم می تواند معادله ی مجهول ما را كشف كند و معرفت و محبت و نیت و سبقت و مسارعه را برای ما مفهوم و مقبول و محبوب و مطلوب نماید تا بتوانیم نام اصحاب حسین علیه السلام را بر زبان بیاوریم و با یاد آن ها خود را زنده نگه داریم و برای ولی عصر (عج) كه وحدت و غربت را دارد و قساوت و نخوت معاصر و ابر قدرت ها را می بیند و غفلت و فراغت و تسویف و لغو و لهو ما را تجربه می كند، نور چشم و قدرت دست و سرعت قدم و عده و عده باشیم.
ما پس از تجربه های مكرر و سرگردانی بر در خانه های قدرت و ثروت، اگر در فناء حسین علیه السلام محلی بگیریم و در این وسعت حلول كنیم، و اگر در كاروان او رخت بیفكنیم و مركب بخوابانیم، می توانیم حلاوت امن و لذت سلام خدا و سلام انبیاء و سلام ملائكه و سلام اولیاء را ذوق كنیم و بچشیم و می توانیم در این روزهای شبهه و فتنه و انتظار و ترس و یأس و رجعت و بازگشت، همراه هدایت و بینات و فرقان حسین علیه السلام و فرزندان او استوار و ثابت قدم بمانیم و با هر نعیق و فریادی راه عوض نكنیم و از خط بیرون نزنیم.
لا یوم كیومك یا اباعبدالله.
بركت روز حسین علیه السلام می تواند در این روزهای سخت هم، چراغ ما باشد و سفینه ی ما باشد... روشنی و سیر را در این دریای تاریك و طوفانی، كشتی شكستگان غنیمت می دانند...
شب تاریك و بیم موج و گردابی چنین هایل
كجا دانند حال ما سبك باران ساحل ها
شب اول
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائك و اناخت برحلك لا یوم كیومك یا اباعبدالله [1] .
روز حسین علیه السلام مانند ندارد و بی مانندی و بركت عزیز این روز در حجم مصیبت و عظمت مصیبت نیست كه ما می بینیم در این سال های نزدیك و دور چگونه بزرگانی مثل مرحوم شیخ جعفر شوشتری و یا مرحوم آیتی و یا تربتی و یا راشد و یا مطهری و دیگران و دیگران، از بركات این روز دل هایی را زنده كرده اند وبرای تمامی روزهای صبر و استقامت، مبارزه و جهاد، و مصیبت و بلاء و شهادت و تسلیم، و رضا و فناء از روز حسین علیه السلام الگو گرفته اند و نشان آورده اند.
با این توجه باید ببینیم كه روز حسین علیه السلام برای امروز ما كه روز انتظار و استقامت و تهیه و توطئه است، چه الگویی دارد، كه در روایت آمده: «یوطئون للمهدی سلطانه». [2] .
در این روزها كه روزهای شبهه و وسوسه و جذبه ها و فتنه ها، و ترس و هراس و
سرگردانی و دربدری و سر به دامان گذاشتن و بر هر دری كوبیدن است، چگونه از حسین علیه السلام الگو بگیریم و از یاران او كه به محل امن رسیدند و مركب خواباندند، و با این دو خصوصیت: «حلت بفنائك و اناخت برحلك»، [3] سزاوار سلام خدا و سلام انبیاء و سلام ملائكه و سلام اولیاء او شدند كه؛ علیكم منا جمیعا سلام الله ابدا ما بقیت و بقی اللیل و النهار... [4] .
همان طور كه بارها مطرح شده باید در تاریخ هم با نگاه تطبیق داخل شد تا عبرت گرفت و به بصیرت رسید وگرنه فقط سرگرمی و اشتغال است و تعجب و سردرگمی كه شبهه آن قدر سنگین است كه می بینیم كسانی را كه نامه نوشته بودند و با مسلم بیعت كرده بودند و با او نماز گزارده بودند، آن قدر امان نداد كه تا صبح كنند و همان شبانه مسلم را رها كردند و كوچه های كوفه را بر تنهایی و غربت مسلم و بر قساوت و بی وفایی خود شاهد گذاشتند.
آیا روزهای ما همین خصوصیت شبهه و تردد و بازگشت و بریدگی و سرگردانی و ترس و هراس و وادادگی به هر كس و ناكس را با خود ندارد؟
ما می بینیم كه چگونه مردان راه نشستند و بازگشتند و خود فروخته سر بر هر دامانی گذاشتند و با هر طاغوت و پفیوزی پیمان بستند و به حكومت خدا و محمد صلی لله علیه وآله و علی علیه السلام پشت كردند و از زندگی و مرگ محمدی گریختند.
همان طور كه وحشت از لشكر شام و طمع گندم ری و فریب و نیرنگ ابن زیاد،
خیلی ها را در تاریخ از حسین علیه السلام و عاشورا و كربلا جدا كرد و از بركت روز حسین علیه السلام محروم گرداند.
وحشت از قدرت و ابر قدرت امروز كه نظم نوین را فریاد می زند و قدرت و صنعت و علم و ثروت و رفاه و لذت را یدك می كشد و از تمامی راه های تبلیغی و رسانه های جهانی و ماهواره های مسلط و تصویرهای مسموم بهره می برد، وحشت و طمع از این قدرت ها و وادادگی در برابر آن ها و سر نهادن بر فرمان آن ها و بریدن از دین و از حسین زمان و ولی عصر (عج)، از وحشت اهل كوفه كم ندارد.
و راستی كه بركت روز حسین علیه السلام می تواند، ما را به بیداری بكشاند و با یارانی كه در محصاره افتاده اند و انتظارهاشان به ناامیدی رسید و هیچ كس به یاری آن ها نشتافت تا آن جا كه در روز تاسوعا دوست و دشمن تنهایی را باور كرد و دشمن تصمیم به تمام كردن كار گرفت، با یارانی كه بدون انتظار نتیجه و با یقین به شكست این گونه استوار ماندند، با این یاران و اصحاب حسین علیه السلام به مقایسه بكشاند.
ما می بینیم كه آن ها در محاصره و ضعف بدون امید به نصرتی و ناصری و بدون انظتار نتیجه و چشم داشت از پیروزی و مزد و سپاس و ستایشی اقدام كردند و بر یكدیگر سبقت گرفتند...
و در این طرف می بینیم كه ما در برابر ولی عصر و امام زمان (عج) از یاد او غافل و از مشكلات مبارزه و رنج های او فارغ هستیم و در میان اشتغالات شلوغ و
لهو و لعب های خودمان برای او جایی نگذاشته ایم و اقدامی نمی كنیم و هزار توجیه داریم و دستاویز بدی های افراد و بی اعتنایی دوستان را و یا خوبی حریفان و نظم و انضباط و قدرت و سرعت و صنعت و ثروت و رفاه و سرخوشی های بی امانشان را داریم.
این نكات معلوم می تواند معادله ی مجهول ما را كشف كند و معرفت و محبت و نیت و سبقت و مسارعه را برای ما مفهوم و مقبول و محبوب و مطلوب نماید تا بتوانیم نام اصحاب حسین علیه السلام را بر زبان بیاوریم و با یاد آن ها خود را زنده نگه داریم و برای ولی عصر (عج) كه وحدت و غربت را دارد و قساوت و نخوت معاصر و ابر قدرت ها را می بیند و غفلت و فراغت و تسویف و لغو و لهو ما را تجربه می كند، نور چشم و قدرت دست و سرعت قدم و عده و عده باشیم.
ما پس از تجربه های مكرر و سرگردانی بر در خانه های قدرت و ثروت، اگر در فناء حسین علیه السلام محلی بگیریم و در این وسعت حلول كنیم، و اگر در كاروان او رخت بیفكنیم و مركب بخوابانیم، می توانیم حلاوت امن و لذت سلام خدا و سلام انبیاء و سلام ملائكه و سلام اولیاء را ذوق كنیم و بچشیم و می توانیم در این روزهای شبهه و فتنه و انتظار و ترس و یأس و رجعت و بازگشت، همراه هدایت و بینات و فرقان حسین علیه السلام و فرزندان او استوار و ثابت قدم بمانیم و با هر نعیق و فریادی راه عوض نكنیم و از خط بیرون نزنیم.
لا یوم كیومك یا اباعبدالله.
بركت روز حسین علیه السلام می تواند در این روزهای سخت هم، چراغ ما باشد و سفینه ی ما باشد... روشنی و سیر را در این دریای تاریك و طوفانی، كشتی شكستگان غنیمت می دانند...
شب تاریك و بیم موج و گردابی چنین هایل
كجا دانند حال ما سبك باران ساحل ها
[1] بحارالانوار، ج 45، ص 218 و 115.
[2] الزام الناصب، شيخ علي يزدي حائري، ج 2، كتاب البيان، ص 10 و بحارالانوار، ج 51، ص 87.
[3] مفاتيح الجنان، زيارت مخصوصه ي حضرت ابي عبدالله عليه السلام.
[4] مفاتيح الجنان، زيارت عاشورا.